Net op de dag dat we in Tarifa aankwamen, was er hele felle wind. Geen man over boord, zo dachten we, eindelijk wat permanente verfrissing. Tot we aan de Punta Paloma aankwamen; daar waar (links) de Middellandse zee en (rechts) de Atlantische oceaan elkaar ontmoeten.
Onze haren waaiden in onze gezichten, we voelden het zand prikken als naalden in onze benen en het was voor mij (Mateo) zelfs af en toe niet gemakkelijk om adem te halen. Ik (Timo) vond het maar niets en wou zo snel mogelijk terug weg zijn. Maar indrukwekkend vonden we het wel.
Tarifa is het meest zuidelijke stadje van Spanje, waardoor we zelfs in de verte Afrika konden zien liggen. Daarna hadden we een gezellige picknick toch wel verdiend.
En weet je wat er temidden van dit dorpje ligt? Een super schattig kerkje, dat San Mateo heet! Zo trots dat ik was op mijn kerkje en straatnaam! :).
